اشعار

تو شیـر شیـر خـداونـد اکـبری عباس!            تو ذوالفـقار حسینی و حیـدری عباس!

قسم به دیده و دستت که شد فدای حسین            همیشه دیـده و دسـت بـرادری عباس!

تو باب حاجت و باب‌المراد و باب حسین            تو از تمام شهیدان حق، سری عباس!

عجب نه گر به تو زهرا پسر خطاب کند            که در جلال، حسیـن مکـرری عباس!

به دوش توست لوای حسین در صـف محشر            پس از علی تو علمدار محشری عباس!

تو دستیـار حسینـی، اگـر‌چه بـی‌دستـی            تـو پـایدارتـرین دسـت داوری عـباس!

حسین را نه فـقـط ظهر روز عـاشورا            همیشه میر و عـلمدار لشکری عباس!

به خون فرق سر و دست و صورتت سوگند            تو شهر خون خداوند را دری عبـاس!

روا بـوَد کـه بــه آب فـرات نـاز کـنی            فرات چیست؟ تو فرزند کوثری عباس!

هـزار مرتبـه"میثم" فـدای خاک رهت            کـه تـو فــدایـیِ آل‌پـیــمـبـری عـبـاس!

ای دسـت تـو تـلاطـم امـواج آب‌هـا            ای سـایـه‌ات نبـود هـمه اضـراب‌ها

"فـهـمـیـده‌اند جـاذبـۀ توست عـلّت"            نشکستن غـرور زمین از شهاب‌ها

پرواز می‌کنی و همه غبطه می‌خورند            پـشت سـرت تـمامـی حـدّ نصاب‌ها

در هرچه گفته‌اند نظر می‌کنم تویی            خارج از این شعور حساب و کتاب‌ها

مشک پُر آب بر سر دستت گرفته‌ای            در انــتــظـار آمــدن تــو ربــاب‌هـا

امّا چه زود صحنه به هم خورد و می‌شوند            شـرمـنـدۀ زلال نـگـاه تـو ... آب‌ها

تا نور قمر هست به سر، سایه سری هست            هر جا که علم رفته به بالا، خبری هست

هر جا که خط و خال و قد و قامت و ابروست            دنبال سرش چشم و نگاه و نظری هست

وقتی که تو را پور ابا الغـوث نوشتـند            یعنی که برای دل زهـرا ثمری هست

گـفـتند تو را کـاشف کـرب دل ارباب            با بودن تو از غم و غصه اثری هست؟

تا پشت و پناهش تویی قامت نکند خم            تا هست علمدار کنارش، کمری هست

یک لحـظه کـنار تو دل خیمه نلـرزید            عباس اگر هست، یـقـیـناً سپری هست

ذکـرت ای عباس مستم می‌کند           مست چون جـام الـستم می‌کند

گرچه اهل عـقل تکـفـیرم کنند           عـشق، تاسـوعا پـرستم می‌کند

درس تاسـوعا مواسات و ادب           پس ادب در هر نشستم می‌کند

درس عباس است درس بندگی           طاعـتـت یکـتـا پرستم  می‌کند

روح اقـدام بـصیـرت سـاز تو           آگـه از بـالا و پـسـتـم می‌کـنـد

شیوۀ خـوب عـلـم بگـرفـتـنـت           کـار را تـعـلـیـم دستـم می‌کـنـد

بازهم میگـویم ای مـولای من           نام زیـبـای تـو مـسـتـم می‌کـند

سـاقـیـا جـان امـیـر المـومـنـین

اکـفــیـانـی ای یــلِ اُمّ الـبـنـیـن

ای حـریـمـت قــبـلـۀ اهـل وفـا           صـاحـب آن بـارگـاه بـا صـفـا

گوشه ای از آن حـرم جایم بده           تـا بــمـانـم در شـبـســتـان وفـا

دست ما را هم بدستانت بگـیر           دور از تو، می‌شـویم اهـل جـفا

زانچه از سلطان به سائل می‌رسد           محرمم کن در عیان یا در خفا

پا نهـادی جـای پـای رهـبـرت           عـاشقانت هم مـریـدت از قـفـا

گر تو را مولا بنفسی انت گفت           زانکه تو بودی غـلام مصطفا

ای غلام مصطفی روحی فداک           درس‌ هـا دادی به اُردوی وفــا

سـاقـیـا جـان امـیـر المـومـنـین

اکـفــیـانـی ای یــلِ اُمّ الـبـنـیـن

ای لشکر حق را سر و سردار اباالفضل           وی دست علی در صف پیکار اباالفضل

هم خون حسین بن عـلـی در تن پـاکـت           هم روح تو در پـیـکـر ایـثـار اباالفضل

ریحانۀ دو فـاطـمه و  مـاه سه خـورشیـد           آرام دل حــیــدر کـــرّار ابــاالــفــضـل

مـانـنـد تـو در ارتـش اســلام کـه دیــده           فـرمـانـده و سـقّـا و عـلـمـدار اباالفضل

تو مـاه بـنـی هـاشمی و ما شب تاریک           تو لالـۀ عـبـاسـی و مـا خـار اباالفـضل

هم کـاشف کـرب پـسر فـاطـمـه هـستی           هم خـیـل بنی فـاطـمه را یـار اباالفضل

بر حاجت خود کرده صد وسی وسه نوبت           هر خـسته دلی نام تو تکـرار اباالفضل

در مصر ولایت شده بر یـوسف زهـرا           تو مـشتـری و عـلـقـمه بـازار اباالفضل

عشق و ادب و غیرت و ایثار و شهادت           کـردنـد به آقـایـی‌ات اقـرار ابـاالـفـضل

تو رسته‌ای از خویش و گرفتار حسینی           خـلـقـنـد به عـشق تو گرفـتـار اباالفضل

ما بهر تو گـریـان و زند زخـم تو خنده           پیـوسته به شمـشیـر شـرربـار اباالفضل

برخـیـز سکـیـنه به حـرم منتظر توست           جامش به کف و اشک به رخسار اباالفضل

از سـوز عطش آب شده طفـل سه ساله           مگـذار بـگـریـد به حـرم زار اباالفضل

تا آن که بـبـیـنـنـد بـه تـن دست نـداری           یک‌لحظه سر از علقمه بردار اباالفضل

مـگـذار رود زیـنب کـبـری به اسـیـری           ای دست علی، دست برون آر اباالفضل

کی گفته تن پاک تو در علقـمه تنهاست           گـردیـده تو را فـاطـمـه زوّار اباالفضل

خـون دل ما را که شده اشـک عـزایـت           زهـرا و حـسیـن‌انـد خـریـدار اباالـفضل

مـگـذار شود خـشک دمـی دیـدۀ "میثم"           چشمی که بگریم به تو بسیار اباالفضل

ای ماه بنی‌هاشم عشق است شعاعت را           در پَرتُو نور خویش دریاب جماعت را

تـو عـبـد حـسـیـنی و ما بـنـدۀ درگـاهت           هـنگـام عـطـا کردن بگـذار قـنـاعت را

تو سَـرور و سلطانـی اربـاب سلیـمـانی           در کوی تو آوردیم چون مور بضاعت را

مستیم و تهـیدستیم کـشکول تهـی هستیم           پس سائلِ محتاجـیم هر گونه مَتـاعت را

ما تشنـۀ یک جـامیـم شایـستـۀ اکـرامـیم           جامی بده ای ساقـی دریاب جماعـت را

ما پـیـرو عـبـاسیـم بر نـام تو حـسّـاسیـم           بـر دشـمـن تـو داریـم اعـلام بـرائت را

فـرمـانـبـر مـولائـیـم جـانـبـاز تو آقـائـیم           آمــادۀ اجــرائـیـم فــرمـان مُـطـاعـت را

ای شیـر نرِ حـیـدر وی میـرِ یَـلِ لشگـر           سرداریِ صِفّینت کافی است شجاعت را

ای جام می باقی خون گریه مکن ساقی           شک نیست که شرمنده کردی مِیِ طاعت را

حق را تو ادا کردی بی دست چها کردی           حـتـی سـپـه دشـمـن دیـدنــد دفـاعـت را

چون مشکِ تو گریانیم با اشک تو بارانیم           از تو ادب آمـوزیـم مَـردیم اطـاعـت را

در شـأن تو ای آقـا فرمود چـنین زهـرا           دستان علم گیرت کافی است شفاعت را

نـذر چشمان تو کردم، این دل بی‌ادعا را           گوشۀ چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا

یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم           تا بگویم من برایت، یک « غزل لبخند » زیبا

مثل باران بهاری، بوی رحمت می‌دهی تو           با نوازش‌های نم نم، می‌کنی گل را شکوفا

چشم‌های نازنینت، خانۀ خورشید و باران           دست‌های مهربانت، زادگـاه رود و دریا

ساکنان هر دو گیتی، بر سر کوی تو جمعند           با تـمام آفـریـنـش، آمـد و شـد داری آقـا!

ذکر خیرت هست دائم، بر زبان آفرینش           قـبـلـۀ اهـل زمیـنـی، مقـتـدای آسـمـان‌ها

آبروی آب ها را، روز عـاشـورا خریدی           روز عـاشورا خـریدی، آبـروی آب‌ها را

مهربان، با مشک خالی، کربلا را آب دادی           آب می‌نوشد ز مشکت، روح هفتاد و دو دریا

فرصت پرواز خون شد، آسمان دست هایت           شد ز خون دست هایت، باغ عاشورا شکوفا

می‌دهد فردا شهادت، کـربلا با لاله‌هایش           چون شفق با لهجۀ خون، عشق را کردی تو معنا

ای ظهور اسم اقدس، وارث روح مقدس!           کاش می‌شد می‌سرودم، نور معصوم شما را

یک معمای رشیدی، اسوه‌ای اسطوره رنگی           کشف اسرار کمالت، در توانم نیست مولا

نـفـس مـی‌کـشم در هـوای شما           دلم روشن است از دعای شما

من از چشمۀ عشق دارم وضو           بود قــبـلـه‌ام خـاک پـای شـمـا

چه خوب آسمان را به زیر آورد           هـوای خـوشِ کــربـلای شـمـا

به گوش زمین نغمه‌ای حس نشد           دل انـگـیـز تر از صـدای شما

خـدا در تراش جمالت گذاشت           چه سنـگ تـمـامـی بـرای شما

نـدارد دلــم گـوشـه‌ای امـنـیـت           بجـز خـلـوت روضه‌هـای شما

تو را دوست دارم خدا شاهد است           دل عــاشـق مـن فــدای شــمــا

هم انـدیشۀ ما ابالـفـضلی است

و هم ریشۀ ما ابالفـضلی است

ابـالفـضل گـفـتـم نـفـس وا شده           کـویــر دلــم مـثـل دریـــا شـده

زمین خورده بودم به دست هوس           به یک یا ابالفضل دل پـا شـده

جنون آمد و دست دل را گرفت           جـهـان با ابالـفـضل زیـبـا شده

دل از نــوکــری درِ خـانـه‌اش           به هر جـا رسیدست و آقا شده

به آرامـش چـشـم هـایش قـسـم           که چـشـمـان او قـبـلـۀ مـا شده

به اعـجـاز نـام ابـالـفـضلی‌اش           گـره‌هـای دنــیــایــیـم وا شــده

هم انـدیـشۀ ما ابالفـضلی است

و هم ریشۀ ما ابالفـضلی است

نام سقـا دیده ها را خوب گـریـان می کند           دیـدۀ پُـر اشک را سـقـا چراغان می کند

او بُود باب الحسین ذُخر الحسین عبدالحسین           عـالـمی را بر در ارباب مهـمان می کند

هرکه میگوید حسین آغوش بگشاید بر او           بر دل سینه زنـان لطف فـراوان می کند

دست داده تا بـگـیـرد دست هر افتاده را           این اباالفضل است برما لطف و احسان می کند

"خـلق می دانند در بهداری قرب حـسین           دردها را بیشتـر عباس درمـان می کند"

مادرش ام البنبن هم ضامن عشاق اوست           در قیامت شیعیان را شاد و خندان می کند

دست او بر دست زهرا روزمحشر دیدنی ست           دست او مشکل گشایی از محبان می کند

پیش او از معجر زینب سخن گفتن خطاست           این سخن عباس را زار و پریشان می کند

سی شب مـاه محـرم باید از عباس گفت           گفتن از او لطف مهدی را نمایان می کند

ای آن که ز ادراک تو ایـمـان متـصوّر           از پنجۀ لا حـولِ تو... طوفـان متصوّر

بـا غـرّش تـان گـشـت قـیـامت مـتـبـادر           در عـلـقـمـه دریـای خـروشان متصوّر

نـام تـو نـمـوده ست جـهـان را مُـتـرنّـم           سـقّـایـی و بـا یـاد تـو بـاران مـتـصـوّر

«غیرت» رگ جوشیدۀ در گردن یار است           تـنـهـا بـه مـقـام تـو شـود آن مـتـصـوّر

دسـتـان تو آیـات بریده ست اباالـفضل!           گشته ست چنان سورۀ رحمان متصوّر

نـام تـو کــلــیــدِ ادب و روح نـجــابـت           در پـرسش تـاریـخ، کـمـا کـان متصوّر

در شـرح تو و دست تو عـالـم مـتحـیّـر           ایـثــار تـو در یـاد شـهـیـدان مـتـصـوّر

مشک و عَلَم و منصبِ سقّایی ات عباس           در ذهـن تو فـریـاد عـمـو جان متصوّر

بیچاره فراتی که به کامش نرسیده ست           هستی تو در آن ذهـن پـریشان متصوّر

تو غـرّش پنهـان عـلـی در عَـرَصـاتـی           در پنجـۀ ایـمـان تو طـوفـان مـتـصـوّر

ای ماه هـاشمی سر و جـانـم فـدای تو            شـیـواتـریـن تـرانـۀ عـمـرم بـرای تـو

عشق از حضور چشم تو تکثیر میشود            جاریست عطر عشق و غزل در هوای تو

نـامت حـواس شعر مرا پـرت می کند            ایـنـجـا من و قلم؛ دل من کـربلای تو

آقـا دخـیـل بـسـتـه نگـاهـم به دستهات            من مـؤمـنم به مـعـجـزۀ دست های تو

تـو عـبـد صـالـحـی و سـلام نـمـاز ما            عـرض ارادتـیـسـت نـثـار صفـای تو

دریا هنوز چشم به راهت نشسته است            شرمنده اند آب و عـطـش از وفای تو

انـگـار واژه هـای من آتش گـرفـته اند            با یـاد هُـرم لـعـل لـبـت؛ از حـیـای تو

بـایـد حـسـیـن دم بـزنـد از فـضـائـلت            وقـتـی حـسیـنی است تـمـام خصائـلت

تعبیرهای ما همه محدود و نارساست            در شـرح بی کـرانـی اوصاف کاملت

بی شک در آن به غیر جمال حسین نیست            آئـیــنـه ای اگـر بــگــذاری مــقـابـلـت

ای کاشف الکـروب عزیزان فـاطـمـه            غم می بری ز قلب همه با شـمـائـلـت

در آسـتـانـۀ تـو گـدایـی بـهـانـه اسـت            دلـتـنـگ دیـدن تـو شـده بـاز سـائـلـت

با زورق شکـستـۀ دل؛ سال های سال            پـهـلـو گـرفـتـه ایـم حــوالـی سـاحـلـت

بی شک خدا سرشته تو را از گل حسین

سـقـای با فـضـیـلت و دریـا دل حـسـیـن

تو آمدی و روشنی روز و شب شدی            از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی

در قامتت اگرچه قیامت ظهور داشت            الـگـوی بـنـدگی و وقـار و ادب شدی

هم چشمهای روشنـت آئـینـۀ رجـاست            هم صاحب جلال و شکوه و غضب شدی

بـایـد که ذوالـفـقـار حـمـایـل کنی فقط            وقتی که تو به شیر خدا منتسب شدی

در هیبت و رشادت و جنگاوری و رزم            تو اسـوۀ زهیر و حبیب و وَهب شدی

در دست تو تلاطم شمشیر دیدنی ست            فرزند لافـتـایـی و شـیـر عـرب شـدی

فـرمـانــدۀ ســپــاهــی و آب آور حـسین

ای نـافـذ البـصـیـره ترین یـاور حـسیـن

بی شک تو صبح روشن شبهای تیره ای            خورشیدی و به ظلمت این شام چیره ای

تـسـخـیـر کرده جـذبـۀ چشم تو ماه را            بی‌خود که نیست تو قمر این عشیره ای

عصمت دخـیل تار عـبـای تو از ازل            جز بندگی ندیده کسی از تو سیـره ای

قدر تو را کسی نشناسد در این مـقـام            وقـتـی برای امر شـفـاعت ذخـیـره ای

ما را بس است وقت عبور از پل صراط            از تـار و پود بیـرق تو دستـگـیـره ای

چـشم امـیـد عـالـم و آدم به دست توست

باب الحسین هستی و پرچم به دست توست

فردوس دل همیشه اسیـر خیال توست            حتی نـگـاهِ آیـنـه مـحـو جـمـال توست

تو سـاقـی کرامت و لطف و اجـابـتـی            این آب نیست زمزمه های زلال توست

ایثار و پایمـردی و اوج وفـا و صبـر            تنها بیان مخـتصری از کـمـال توست

در محضر امام؛ تو تسلیـم مـحـضی و            والاترین خـصائـل تو امـتـثـال توست

فردا همه به منزلتت غبطه می خورند            فردا تمام عـرش خـدا زیر بال توست

باب الحـوائـجی و اجـابت به دست تو            تنها بخواه، عـالم هستی مجـال توست

ای آفـتـاب عـلـقـمـه: روحـی لـک الـفـدا

ای آرزوی فـاطـمـه: روحـی لک الـفـدا

ای آفـتـاب روشـن شـبـهـای عـلـقــمـه            سرو رشید خوش قد و بالای عـلـقـمه

داده ست مـشـک تـشنـۀ تو آب را بها            ای آبـروی آب، مـسـیـحـای عـلـقـمــه

وقتی که چند موج عـلـیـل شریـعـه را            کرده ست خاک پای تو دریای علقمه

لب تشنـۀ زیـارت لبهـات مـانـده است            آری نـگـفـتـه ای بـه تـمـنّـای عـلـقـمه

امروز دستهـای تو افـتـاد روی خـاک            تا پـا بـگـیـرد از دل صحـرای علقـمه

با وعده های مـادرت آسوده خـاطـریم            چـشـم امـیـد ماست به فـردای عـلـقمه

این عطر یاس حضرت زهراست می وزد            از سمت کـربـلای تو، سـقـای علـقـمه

شبهای جـمعه نـالـۀ مـحـزون مـادری            مـی آیـد از حـوالـی دریــای عـلـقـمـه

ام البـنـیـن و فـاطـمـه با قـامـتـی کـمـان

اینجا نشسته اند و شده آب روضه خوان

فرصت نـداد تا که لـبـی تر کـند گـلـو            دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

می آید از کـنـار شـریـعـه شهـاب وار            بسته ست راه را به حـرم لشکر عـدو

طـوفـان تـیـر می وزد از بین نـخـلـها            حالا شـنـیـدنـی شده با مشک گـفـتگو:

«بسته ست جان طفل صغیری به جان تو            بر مشک آب نه که تـویـی جـام آبـرو

ای مشک جان من به فدای سر حسین            امـا تـو آب را بـرسـان تـا خـیـام او»

اما شکست ساغر و ساقی ز دست رفت            جاری ست خون ز بادۀ چشمش سبو سبو

با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت            تـا بـا امـام خود نـشـود بـاز رو بــرو

تـنـهـا پـنـاه اهل حرم بر نگـشته است            می بـارد از نـگـاه سکـیـنه: عمو عمو

در خیمه اوج بی کسی احساس می شود

خـورشیـد نـیـزه ها سر عـبـاس می شود

بــاز از میــخـانه، دل بویی شنید            گوشش از مسـتان هیاهویی شنید

دوستان را رفـت ذکر از دوستان            پــیل را یــاد آمــد از هـندوستان

ای صبا! ای عندلیب کوی عشق            ای توطوطی حقیقت گوی عشق

در گشــودندت گر اخوان از وفا            راه اگر جُـستی در آن دارالصفا

شو درآن دارالصفا رطب اللسان            هم طریقان را سلام ازمن رسان

دستی این دست ز کـار افتاده را            هـــمتی ایــن یــار بار افتــاده را

تــا که بــر مــنزل رساند بار را            پــر کــند «گــنجیـنۀ اسرار» را

شــوری انــدر زمـرۀ ناس آورم            در مــیان ذکـری ز عباس آورم

نیست صاحـب همتی در نشأتین            هــم قـدم عباس را بعد از حسین

در هــوا درایِّ آن شـاه الــســت            جمله را یک دست بود او را دو دست

روزعاشورا به چشم پُر ز خون            مشک بردوش آمدازشط چون برون

شد به ســوی تشنه کامان رهسپر           تــیــربــاران بــلا را شــد ســپــر

بــس فــرو بـارید بروی تیر تیز            مشک شد بر حالت اواشک ریز

اشک چندان ریخت بر وی چشم مشک            تاکه چشم مشک شدخالی زاشک

تــا قــیـامت تــشنه کــامان ثواب           میخورد از رشحۀ آن مشک آب

بر زمین آب تعلّق پـــاک ریخت           وز تعیّن بر سرِ آن،خاک ریخت

هستی اش رادست از مستی فشاند           جز حسین اندرمیان چیزی نماند

ای دلــبــر زبـانـزد آئــیــنـه‌هــای نــور         هر لحظه‌ روشنی، بدرخشی به پای نور

هفت آسمان شکــوه تو را جلوه می‌دهد         ای نـور با شکـوه تـوئـی ماجــرای نور

از هــالـۀ وجــود تــو مـاه آفــریــده‌انـد          از روشـنای هر سـخـن تو دعـای نـور

ای آشـنـای سـبـز ولایـت بـه شـوق تـو         بـاید زمـین تـرانـه بــخـواند بـرای نـور

پـشـت ســری و سـایــۀ نــور بـرادری          آری چه دیدنی است زمین با دو آیه نور

ای حضرت زلال، وجودت مطـهر است

تو چشمه‌ای زلالیت ازحوض کوثر است

ای چـشـمـۀ مـحـبـت عــالـم وجـود تــو         باران کرامتی است به امـواج جــود تو

دنـیـا بهـشـتـی است ز شــرح معـطرت         هر جا که بو کـنـیم رسـد بوی عـود تو

دریـا نـمـایـشی است ز اوج فـضـائـلـت         پیـچـیده مـوج مـوج در عـالم سرود تو

سـقـا، اگـر نـیـامـده بـودی صـفـا نـبـود         دریـا نـداشـت جـلـوه‌گـری‌ بــا نـبـود تو

پـیـشـانی سـپـیـدۀ تـو پـیـنـه بـستـه بـود         از بـس زیـاد بـوده شـکــوه سـجـود تـو

با هر قـنوت جلـوه به هـر آسمان دهـی

تو عـبد صالحی که خدا را نشــان دهی

هر کس که دید روی تورا چشم برنداشت         این خانواده مثل تو دیـگر قـمـر نداشت

تا عـرش سـر کـشیـده‌ای ای قــلـۀ ادب          گرچه زمین زاوج شکوهت خبر نداشت

بر شانۀ تو پرچـم باب الحوائـجـی است         هرگز کسی ز روی تو این نام برنداشت

تکرارجنگ‌های تو صفین دیگری است         این جنگ‌ها به جز تو دلیر دگر نداشت

پـرتـاب نـیـزه ی تو نـظـیـری نـداشـتـه

این عـلـقــمـه به جـز تو امیـری نداشته

عشق نكهت ز گلستـان تو دارد عـباس           جلوه از مهـر درخشـان تو دارد عباس

ادب و غیرت و مردی ز ازل تا به ابـد           حیرت از شوكت و ایمان تو دارد عباس

ابر از چـشـم تو آمـوخـتــه بـاریـدن را           آسمان چشم به چشمـان تو دارد عبـاس

عشق وایمان و جوانمردی وایثار و شرف           تا ابـد تكـیـه به دسـتـان تـو دارد عباس

ای كه فرمـانبـر سـالار شهیـدان بودی           آسمـان گـوش به فرمان تو دارد عباس

شور ایمان و محّبت به حسیـن بن علی           ریشه در هستی و درجان تو دارد عباس

شب عاشور چه گفتی توبه دشمن كه جهان           حیرت از غیرت و وجدان تو دارد عباس

ساحل شط فرات از غم توغرق غم است           علـقمـه نكهت هجـران تـو دارد عـباس

آب گرطوف حریم تو كند تا صف حشر           خجلتی از لب عطـشـان تو دارد عباس

هر شهیدی كه سر از خاك لحد بردارد          حسرت از رُتبه و عنوان تو دارد عباس

با شهـادت تو به معراج رسیدی و فلك           بی جهت چشـم به پاپان تو دارد عـباس

تـو پـنـاه همــۀ عـالـمـی و هـر دل پاك           خـانه در گـوشـۀ ایـوان تـو دارد عباس

كـعـبـۀ حـاجـت و امیـد دل خـلـق توئی           درد، امـیـّد ز درمـان تـو دارد عـبـاس

چه به دنیا چه به عقبی چه ندارد دردست           هر كسی دست به دامان تو دارد عباس

سبب خیر دو دنیای« وفائی»شده است           آبـروئی كــه ز احسـان تو دارد عـباس